Archiwa: mon mothma - Star Wars Extreme

Ranking najciekawszych gwiezdnowojennych pań – część 2

10 marca 201812 marca 2018Cathia i Ithilnar Comment

Jak kobiety oceniają inne kobiety? Zapraszamy na drugą część przeglądu starwarsowych interesujących pań.

Obrona postaci Jyn Erso

7 lipca 201724 lipca 2017Taraissu 5

Jeszcze zanim „Łotr 1” trafił do kin, został skrytykowany za postać głównej bohaterki. Czy słusznie? Poniżej znajdziecie odpowiedzi na kilka najczęściej spotykanych zarzutów.

Trzeci sezon „Rebels”

4 kwietnia 20177 listopada 2017Redakcja Star Wars Extreme Comment

Wybieramy najlepsze i najgorsze odcinki, największe plusy i minusy, słowem: podsumowujemy cały trzeci sezon serialu animowanego „Rebels”.

„Rebels 3×18: Secret Cargo”

7 marca 20176 kwietnia 2017Redakcja Star Wars Extreme 4

Co może wyjść z połączenia wielkiego admirała Thrawna, TIE Defendera, Mon Mothmy, Jona Vandera i załogi „Ducha”? Na pewno co najmniej ciekawy odcinek!

Skąd pewność, że „Łotr 1” to będą „Gwiezdne wojny”?

14 grudnia 201628 stycznia 2017Taraissu 1

Co tak naprawdę „Gwiezdne wojny” czyni „Gwiezdnymi wojnami”?

Dowództwo Sojuszu Rebeliantów

30 kwietnia 201327 stycznia 2017Lisa Comment

Szef państwa, dowódca floty, rada doradcza… czyli wszystko, co musisz wiedzieć o Sojuszu Rebeliantów!

Εμπαθεων - „Rebels 3×15: Trials of the Darksaber”

Ten odcinek to klasa sama w sobie. W pełnej okazałości pojawia się dawna magia campbellowskiego monomitu, przenikając kulminacyjny punkt najbardziej niespodziewanego rozwoju postaci, jaki został w tym serialu zawarty - przynajmniej do tej pory. Tak właśnie powinny wyglądać prawdziwe "Gwiezdne wojny". To właśnie w SW zawsze było dla mnie najcenniejsze: pokazanie osobistej relacji mentora i ucznia przy przekazywaniu umiejętności. Powierzchownie chodzi o podszkolenie mandolariańskiej pannicy w szeremierce, która jest tak naprawdę jej piętą achillesową - jednak w istocie o podjęcie odpowiedzialności związanej z rolą symbolicznie reprezentowaną przez tytułowe czarne ostrze. Jak również, co ważniejsze - pogodzenie się z trudną przeszłością, stającą na przeszkodzie przeznaczeniu, przeszłością krępującą potencjał. Cały ten odcinek upływa na kolejnych niepowodzeniach - zarówno nauczyciela jak i uczennicy - oraz związanych z nimi: dąsach, żalach i niemocy, potęgującej u obu stron zwątpienie. Wreszcie, w jego finale otrzymujemy emocjonalne przełamanie a Mandolarianka tak bardzo potrzebne oczyszczenie. Piękne, po prostu piękne. I dało się to zrobić nawet na trójwymiarowych kukiełkach, pozbawionych w większości ludzkiej mimiki. Nie wiem, kto był scenarzystą akurat tego odcinka, ale w pełni zrozumiał ducha Sagi. Liczyłem, że Johnson poprzez Skywalkera zafunduje Rey w "The Last Jedi" trening równie siadający na psyche, pomocny w sięgnięciu do głębi postaci, ale niestety okazało się, że w ramach przekornych zabaw z oczekiwaniami widza, niczego równie pamiętnego nie dostaliśmy. Wstyd, że poboczny projekt przyćmiewa klimatem i emocjonalną intymnością główną linię serii.

Jedi Nadiru Radena - „Darth Plagueis”

Ujął bym to tak: książkę warto przeczytać niezależnie od wszystkiego, ale bez znajomości prequelowych Legend traci się po prostu fun wynikający z wszelkiego rodzaju nawiązań, przewijających się wątków pobocznych i postaci.

Michał M Eznb - „Darth Plagueis”

ja przeczytałem Plagueisa przed wejściem w Legendy i nie było problemu z połapaniem się w akcji, polecam czytać i się nie bać

Εμπαθεων - „Ostatni Jedi” – film poza filmem

A cóż jest strasznego w bastionie amerykańskiego białego konserwatyzmu, że nagle osoby o takich poglądach trzeba traktować jak trendowatych? Zwłaszcza siedząc w Polsce i gadając o filmach? Dziś ludzie zrobili się strasznie słabi psychicznie, skoro urządzają sobie te wszystkie safe space'y, nie radzą sobie z radykalnie różniącymi się opiniami, które muszą cenzurować i przemilczać, zamiast z nimi polemizować jak dawniej, czegoś się od siebie dowiadując. Ech, dekadencja, dekadencja... Trzeba tych biedaków z Zachodu poratować swojskim Wiedźminem... :) Z drugiej strony, nie wszystko jeszcze w SW stracone. Oglądam właśnie Rebeliantów; odcinek "Trials of Darksaber" (S03E15) i tu się pojawia dawna magia campbellowskiego monomitu w pełnej okazałości... wraz z kulminacyjnym punktem najbardziej niespodziewanego character development, jaki został w tym serialu zawarty - przynajmniej do tej pory. Odcinek Trials of the Darksaber jest niezwykły - wyróżnia się wyciszeniem i skupia na tym, co w "Gwiezdnych wojnach" zawsze było najcenniejsze i najbardziej klimatyczne: osobistej relacji mentora i ucznia przy przekazywaniu umiejętności. Powierzchownie chodzi o podszkolenie mandolariańskiej pannicy w szeremierce, która jest tak naprawdę jej piętą achillesową - jednak w istocie o podjęcie odpowiedzialności związanej z rolą symbolicznie reprezentowaną przez tytułowe czarne ostrze. Jak również, co ważniejsze - pogodzenie się z trudną przeszłością, stającą na przeszkodzie przeznaczeniu, przeszłością krępującą potencjał. Cały ten odcinek upływa na kolejnych niepowodzeniach - zarówno nauczyciela jak i uczennicy - oraz związanych z nimi: dąsach, żalach i niemocy, potęgującej u obu stron zwątpienie. Wreszcie, w jego finale otrzymujemy emocjonalne przełamanie a Mandolarianka tak bardzo potrzebne oczyszczenie. Piękne, po prostu piękne. I dało się to zrobić nawet na trójwymiarowych kukiełkach, pozbawionych w większości ludzkiej mimiki. Nie wiem, kto był scenarzystą akurat tego odcinka, ale w pełni zrozumiał ducha Sagi. Liczyłem, że Johnson poprzez Skywalkera zafunduje Rey w "The Last Jedi" trening równie siadający na psyche, pomocny w sięgnięciu do głębi postaci, ale niestety okazało się, że w ramach przekornych zabaw z oczekiwaniami widza, niczego równie pamiętnego nie dostałem.

Napisał, że kobiety są mniejszością fanów SW - skandal, szok, przerażenie! No bo są. Wystarczy wpisać "Star Wars fans demographics", by znaleźć potrzebne informacje i zweryfikować, czy miałem rację, czy nie. Albo wybrać się na pierwszy-lepszy konwent. Zwyczajna prawda o świecie została zadekretowana jako seksistowska? Ostatecznie marka jest dla tych, którzy ją utrzymują i za nią płacą. Przez lata robili to młodzi mężczyźni (w USA zapewne biali), zachowujący SW przy istnieniu przez całe lata '90, kupując tony rzeczy z Expanded Universe, na zasadzie sprzężenia zwrotnego będących zaadoptowanych również pod ich gusta. Popkultura generalnie działa na zasadach kapitalizmu, gdzie na konkretne produkty konkretni ludzie głosują swoimi pieniędzmi, również często konkretnymi. Jeżeli coś komuś nie odpowiada, zaczyna wydawać je na coś innego, gdzie inni przedsiębiorcy zrobią mu lepiej, zgodnie z jego wartościami. Disney może dziś starać się zmienić demografię fanów Sagi i próbować zainteresować grupy dotąd niezainteresowane SW, ale (1) nie zrobi tego samymi zmianami w obsadzie filmów bez zachowania poziomu scenariusza, (2) ryzykuje lojalnością dawnej publiki, której może się nie spodobać, że jej potrzeby zostają zaniedbane. Chytry traci dwa razy i w przypadku zabawek tak to właśnie wygląda. Oczywiście, że SW jest dla wszystkich - dla wszystkich, którzy respektują ich pierwotną formułę. To, że w demografii fandomu biali mężczyźni mają przewagę nad całą resztą, nie oznacza, że nikt poza nimi nie cieszy się GW i wyłącznie oni je oglądają. Jeżeli, aby zmienić i wyrównać demografię trzeba zatracić pierwotną formułę i zniszczyć SW, to nie warto tego robić.